Samaín 2015
Resolto xa o concurso, velaquí os premios:
 |
Zaira García |
Os seus beizos percorren cada poro da
miña pel, a súa respiración acelerada sobre o meu pescozo, os seus ollos de
cobre fundido sobre os meus, as súas ardentes caricias polos meandros
do meu corpo. O seu corazón latexaba fortemente sobre o meu peito espido, e a
miña inocencia e a súa beleza leváronme aquela noite de pracer e de lúa chea á más terrorífica das mortes.
Eu non sabía que aquel anxo caído ía ser
aquilo...
Algo ía mal cando o seus dentes, agora
afiados, apertaron con demasiada forza o meu pescozo, cando as súas uñas se cravaron na miña pel; cando a miña prata vermella comezaba a serme irrelevante
sobre a cama. O arquexo arrastrado e afogado que se asemellaba a unha risa...
Abrín os ollos con bágoas que me
afogaban. As cordas vocais extinguíronse e vin que el non era o fermoso anxo,
senón una besta da que me namorara dende facía catro anos de amizade.
O seu globo ocular tinguido de negro
destacaba os seus ollos. O seu enrugado nariz chato olfacteábame; A súa
áspera lingua probábame, derretíame...
O último que escoitei foi o seu rosmar
desgastado:
-“Agora,
a túa nova vida, está a piques de comezar...”
Lidia Molina
Lidia Molina
 |
Carla Bugallo |
Pantasma
Era
rápido e seguro, cunha pel branca e uñas longas, dentes afiados coma coitelos e
ollos vermellos coma o sangue. Perseguíame coma se non houbera mañá e
chamábame, chamaba por min. Só sentía ganas de chorar, mais non paraba de
correr. Abría portas, percorría corredores e el seguía detrás de min. Pero toda
historia remata. Non había máis portas nin máis lugares por onde escapar.
Achegueime á parede máis próxima e esperei pola miña norte. Acercábase máis e
máis a min pero parou, detívose en seco, quitou a máscara da cara e alí estaba
o meu pai facéndome unha broma por Samaín.
Alexandra Zels Otero
 |
Andrés Romay |
Á saída da taberna
Á saída da taberna, polo camiño do
monte que leva ao pozo vello, comezo a notar unha estraña sensación. Noto como
se alguén me mirara no medio da escuridade e da brétema da noite, como se me
seguira alguén, ou algo! Albisco (ou inténtoo) entre a bruma, por se vexo algo,
pero nada. Continúo camiñando polo medio da estreita senda que conduce á aldea
cando oio pasos que cada vez son máis rápidos e se acercan máis ao meu carón.
Comezo a correr polo medio dos fentos e das xestas, xa mollados polas primeiras
augas do orballo da mañá (fixéraseme moi
tarde, a verdade), sen importarme a dor nin nada, mais esa cousa que me
perseguía incesante, sexa can, animal de monte, home ou lobishome, cada vez se achegaba
máis preto de min. A mala sorte fai que tropece e caia a dar cun xeonllo nunha
rocha do camiño sen poderme levantar. Comeza a chover e cantan os lobos… Ai de
min! E o meu fin, vanme papar!
-
Señor, señor, esquecéuselle a carteira!
Manuel Antonio García
|
Comentarios